پارك ملي نايبند

پارك ملي نايبند در موقعيت جغرافيايي N2727 E5240 در استان بوشهر واقع است. پارك ملي دريايي نايبند با مساحت 49815 هكتار(ماخذ : اطلس مناطق حفاظت شده ايران چاپ 1385 )  در دو استان  بوشهر ( بخش عسلويه شهرستان كنگان )  و هرمزگان( شهرستان پارسيان بخش كوشكنار )  قرار دارد . مجموعه پارك ملي دريايي زير نظر  اداره كل محيط زيست شهرستان كنگان مي باشد.   با يك محيط باني در نزديك روستاي  " بنود " با ده محيط بان .  حدود  27 هزار هكتار اين منطقه  دريايي  و بقيه خشكي است.  

 بخش شمال غربي پارك دريايي نايبند  محدود به  روستاي " بيدخون "(در زبان محلي بردخون ناميده مي شود) و تاسيسات سمّي  عسلويه است و بخش شرقي آن در قسمت خشكي " كوشكنار " و در قسمت خشكي – آبي  جنوب بندر " تِبن  "  است كه  به زودي زود  در همين بخش شرقي  ، صنايع ديگري چون  آلو مينيوم  (صنعتي كه آب ، هوا و خاك را آلوده مي سازد و لجن هاي قرمز از آلاينده هاي خطرناك شناخته شده آن است )  ،  فولاد و صنايع جانبي ديگر  نيز  ايجاد خواهد شد .

 در  سال 1357 (7/9/57  ) خليج نايبند همراه با بخشي از دماغه نايبند با  با مساحت 19500 هكتار ( ماخذ : مناطق حفاظت شده ايران – هنريك مجنونيان - سازمان حفاظت محيط زيست – چاپ 1379 )  به عنوان منطقه حفاظت شده نايبند  در فهرست مناطق حفاظت شده ايران قرار مي گيرد . اين منطقه همراه با مناطق ديگر از جمله دماغه نايبند و بخشي از آبهاي خليج فارس  در سال 1383 به عنوان اولين پارك ملي دريايي ايران ثبت و اعلام مي شود  .

اين منطقه از نظر تنوع جانوران وحشى منحصر به فرد است و داراى ميش و قوچ، كل، بز وحشى، آهو، جبير و پلنگ است. جبير را آهوى هندى و آهوى كويرى نيز مى‌نامند. جبير كمى كوچكتر از آهو با پوست اُخرايى رنگ است كه رنگ سفيدى در زير شكم دارد. شاخ آن مستقيم با انحنايى در طرف جلو است كه پيچ قلاب مانند نوك شاخ آهوى ايرانى را ندارد.

منطقه حفاظت شده نايبند بصورت دماغه اي در آبهاي خليج فارس با ارتفاع صفر تا حداكثر 46 متر از سطح دريا واقع شده است .

منطقه نايبند شامل :
1 – خليج نايبند
2 – منطقه حفاظت شده نايبند
3 – جنگلهاي حراي حوزه هاي عسلويه
4 –بساتين و هاله

گونه هاي شاخص جانوري:

جبير، جيرفتي، دلفين، نهنگ، مرجان ها، لاك پشت ها، گرگ، شغال، روباه معمولي، كفتار، خرگوش، تشي، جوجه تيغي، خدنگ و انواع موش هاي صحرايي از جمله گونه هاي شاخص جانوري پارك ملي ناي بند مي باشند.

در پارك ملي ناي بند 206 گونه پرنده شناسايي شده كه بسياري از آن ها مهاجر و زمستان گذران مي باشند. پرندگاني نظير كوكوي معمولي و خالدار، يلوه نوك سبز و يلوه خالدار، طاووسك، اردك سرسبز و اردك نوك پهن، آبچليك دودي و آوازخوان، زرده پره كوهي، گلوآبي، سينه سرخ ايراني، سار صورتي، سسك سرسياه، سسك سردودي، حواصيل ارغواني، حواصيل سبز، لك لك سفيد، اكراس سياه، چكاوك كوچك، چكاوك طوقي و … از جمله پرندگاني هستند كه براي اولين بار در اين محدوده رصد و گزارش شده اند.

در تابستان 1391 سه راس جبير ماده پس از صيد و زنده گيري و انتقال از منطقه حفاظت شده گنو در بندرعباس، درپارك ملي ناي بند رها سازي شدند.

پوشش گياهي:

درختان مانگرو، كهور ايراني، انار شيطان، صبر زرد، انجير معابد، انجير كوهي، كنار، ناترك، استبرق (خرگ)، انواع گز، گون، شمح، قيچ، گل جاليز و انواع گياهان شورپسند از جمله گونه هاي گياهي شناسايي شده در اين پارك است.